Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΚΡΟΥΣΜΑΤΩΝ HIV/AIDS


Γίνεται να έχουν περάσει 27 χρόνια από την πρώτη επίσημη ανακοίνωση της νόσου και ακόμα να μιλάμε για αύξηση κρουσμάτων; Γίνεται μετά από 27 χρόνια συνεχούς ενημέρωσης αναφορικά με τη νόσο να μιλάμε ακόμα για τα αυτονόητα μέσα προστασίας όπως για παράδειγμα τη χρήση προφυλακτικού;


Κι όμως γίνεται! εν έτη 2008 η πολιτισμένη Ελλάδα σημειώνει αξιοπρόσεκτη άνοδο στον ιό του Aids αλλά και σε όλα τα άλλα Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα (ΣΜΝ).
Ας αναφέρουμε όμως ενδεικτικά κάποια στατιστικά στοιχεία και ας αφήσουμε τους αριθμούς να μιλήσουν από μόνοι τους:
33.200.000 υπολογίζεται ότι είναι συνολικά σε όλο το κόσμο οι ενήλικες και τα παιδιά που ζουν με τον ιό στον οργανισμό τους, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει και ένας αριθμός ατόμων που μπορεί να έχει μολυνθεί και να μη το γνωρίζει θέτοντας έτσι σε κίνδυνο και την ζωή του συντρόφου του, τα άτομα αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται στον αριθμό που προαναφέρθηκε.

Τα νέα περιστατικά που έχουν καταμετρηθεί στην Ελλάδα μέχρι τον Οκτώβριο του 2008 ανέρχονται στα 547 τη στιγμή που το σύνολο των νέων κρουσμάτων για το περυσινό έτος ήταν 517, μιλάμε δηλαδή για αύξηση +31% από το ίδιο δεκάμηνο του 2007

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε πως η χώρα μας εμφανίζει διπλάσιο ποσοστό μολύνσεων με τον ιό ΗΙV, από ότι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία, η ΠΓΔΜ, η Φινλανδία, η Πολωνία, η Σουηδία, η Γερμανία και άλλες πολλές.

Όλα αυτά σύμφωνα φυσικά με επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας.

Τα στοιχεία διόλου ενθαρρυντικά δεν είναι αφού σα χώρα δεν έχουμε το άλλοθι της άγνοιας όπως το έχουν, φερ' ειπείν, οι Αφρικανικές χώρες. Είναι ανησυχητικό το ότι οι Έλληνες εμφανίζουν ριψοκίνδυνη ερωτική ζωή εν γνώση τους κάνοντας επίδειξη αλαζονείας και ανευθυνότητας θεωρώντας προφανώς πως το θέμα αυτό δε τους αφορά. Η Παγκόσμια ημέρα κατά του Aids είναι μια αφορμή να σκύψουμε όλοι με ευαισθησία πάνω στο θέμα με αίσθημα ευθύνης προς το συνάνθρωπό μας αλλά και προς εμάς τους ίδιους. Δε πρέπει να ξεχνάμε ότι η χρήση προφυλάξεων κατά την ερωτική επαφή μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια ενώ δε πρέπει με κανένα τρόπο να γίνεται κοινή χρήση ενδοφλέβιας ένεσης αφού ο ιός μπορεί να μεταδοθεί και μέσω του αίματος.

Η πρόληψη και σε αυτή τη περίπτωση κρίνεται απαραίτητη καθώς όσο νωρίτερα γίνει αυτή τόσο το καλύτερο για τον οροθετικό και τους γύρω του. Αν το άτομο διαγνωσθεί με τον ιό HIV τότε η παρακολούθηση της υγείας του κρίνεται αναγκαία για να μην εκδηλώσει Aids. Ας μη ξεχνάμε ότι οι σύγχρονες φαρμακευτικές αγωγές που ενδείκνυνται για τον ιό τον έχουν μετατρέψει σε χρόνια νόσο αρκεί βέβαια και ο ασθενής να δείχνει τη δέουσα προσοχή και φροντίδα.

Τέλος , ας έχουμε στο νου μας πως ο ιός δε μεταδίδεται ούτε με το άγγιγμα ούτε με την κοινή χρήση σκευών, μη διστάσετε λοιπόν να δείξετε την αγάπη σας σε έναν οροθετικό, τη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

ΠΥΛΩΡΟΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ


Παρακολουθώντας τη ταινία "Ήρωας κατά λάθος" αντιλαμβανόμαστε την ειρωνεία και την απαξίωση με τις οποίες αντιμετωπίζονται τα Μέσα από τον σκηνοθέτηκαι τελικά από τη κοινωνία. Μπορεί η υπόθεση της ταινίας να φαντάζει αρκετά αφελής και κωμικοτραγική όμως πρόκειται για μια βαθειά αντιηρωική ταινία με έντονα κοινωνικά μηνύματα που μπορεί να χαρακτηριστεί μέχρι και διδακτική.

Ο ρόλος των Μέσων έχει χάσει την αρχική του σημασία από τότε που οι μετρήσεις τηλεθέασης ή ακροαματικότητας άρχισαν να έχουν το πρώτο λόγο ή ακριβέστερα από τότε που οι διαφημιστικές εταιρείες άρχισαν να διαμορφώνουν το κοινωνικό γίγνεσθαι. Δεν είναι καινούριο φαινόμενο και δε θα έπρεπε να μας εκπλήσσει τόσο. Είδηση τη σήμερον ημέρα είναι «ό,τι προσφέρουν οι δημοσιογράφοι» και αυτό που προσφέρουν οι δημοσιογράφοι είναι πολλές φορές κάτι που δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με τη πραγματικότητα. Η ταινία μας δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο τη δύναμη που έχουν τα Μέσα και την ευκολία με την οποία αυτά μπορούν να χειραγωγήσουν τη κοινή γνώμη έτσι ώστε ακόμα και το πιο ξεκάθαρο γεγονός να φαντάζει ψέμα. Στη ταινία ένας τηλεοπτικός σταθμός στη προσπάθειά του να εξασφαλίσει την αποκλειστικότητα μετατρέπει σε ήρωα έναν άστεγο, δίχως τη παραμικρή έρευνα ή διασταύρωση πληροφορίας και θυσιάζοντας την «δημοσιογραφική δεοντολογία» και ηθική, την οποία μάλιστα χλευάζουν και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, στο βωμό των μετρήσεων τηλεθέασης ανακατασκευάζουν ένα γεγονός και το φέρνουν στα μέτρα τους.

Ενώ εξελίσσεται η ταινία διαπιστώνουμε όλο και περισσότερο πως λίγο ενδιαφέρονται οι υπεύθυνοι των Μέσων για την περίφημη αναζήτηση της αλήθειας και πως η κυνικότητα και η αναλγησία με την οποία αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα εκπλήσσει ακόμη και τους ίδιους.

Ο όρος «πυλωρός» επινοήθηκε από τον κοινωνικό ψυχολόγο Kurt Lewin ενώ σύντομα εφαρμόστηκε στη δημοσιογραφία από πολλούς κοινωνικούς επιστήμονες για να θεωρείται σήμερα περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Ο όρος αυτός μας εξηγεί πώς οι πληροφοριοδότες παραποιούν τις ειδήσεις ή τις κατασκευάζουν ανάλογα με τα κριτήρια των πυλωρών και τελικά πόσο εξαρτώμενη είναι μια είδηση -ή μια ιστορία όπως την αποκαλούν πια αφού μόνο είδηση δεν είναι μετά από την ανακατασκευή της- από τα υποκειμενικά κριτήρια τρίτων. Στη ταινία αν και υπήρχε η υποψία πως ο Andy Garcia δεν ήταν ο πραγματικός ήρωας αντί αυτό να διερευνηθεί αφέθηκε ως είχε, επειδή ο Andy Garcia έπαιζε πολύ καλά το ρόλο του ήρωα και προσέδιδε πόντους στο κανάλι και φυσικά, τι άλλο, χρήμα. Ο «πυλωρός» αποφάσισε πως δεν συνέφερε τον τηλεοπτικό σταθμό να υπάρχει άλλος ήρωας γιατί έτσι θα αποκτούσαν μια εικόνα αφερεγγυότητας που δεν την επιθυμούσαν σε καμία περίπτωση κι έτσι πέταξαν την αλήθεια στο καλάθι των αχρήστων.

Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο… όλο και περισσότεροι ασχολούνται με την ποταπότητα ορισμένων δημοσιογράφων καθώς η ταινία αυτή αποτελεί μόνον ένα μικρό δείγμα. Η σειρά της Courtney Cox Dirt”, η οποία προβάλλεται και από την ελληνική τηλεόραση, αποτελεί το πιο πρόσφατο παράδειγμα που δείχνει πού μπορεί να οδηγήσει ο κίτρινος τύπος, η διαστρέβλωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και οι εκπρόσωποι του που δε διστάζουν να θυσιάσουν κάθε ίχνος ηθικής για μικροσυμφέροντα, διασύροντας έτσι ολόκληρο τον κλάδο.

Η καταδίκαση τέτοιων φαινομένων από τους δέκτες φαίνεται να είναι ο μόνος τρόπος για την πάταξη τέτοιων φαινομένων, γιατί όμως αυτή η σκέψη να φαντάζει τόσο ουτοπική;

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

ΕΓΚΛΗΜΑ – ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΑΙ


Το έγκλημα αποτελεί το αγαπημένο θέμα των απανταχού κινηματογραφικών και τηλεοπτικών ταινιών και είναι μαζί με τις σχέσεις των δύο φύλων το διαχρονικότερο μότο του κόσμου της μυθοπλασίας. Είναι ένα θέμα το οποίο γοητεύει ειδικά αν το εξετάσουμε μέσα από την ασφαλή απόσταση του παρατηρητή – αναγνώστη ή του παρατηρητή – θεατή. Από την αρχαία τραγωδία ακόμη, το έγκλημα κατείχε τα πρωτεία στη θεματολογία των Τραγικών συγγραφέων και το κοινό συμμετείχε πνευματικά στην δικαίωση των παθόντων με την κάθαρση που επιτυγχάνετο με το πέρας του έργου.

Ας έρθουμε στο σήμερα όμως και στο χώρο της πραγματικότητας, ο οποίος σαφώς και είναι πολύ σκληρότερος από αυτόν της μυθοπλασίας. Άλλωστε οφείλουμε να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Eurostat η Ελλάδα είναι από τα λίγα κράτη μέλη όπου η εγκληματικότητα αντί να μειώνεται, αυξάνεται, με τις κλοπές τις διαρρήξεις και τις ληστείες να σημειώνουν θεαματική άνοδο σε σχέση με προηγούμενα έτη. Απότομη άνοδο σημειώνουν και οι παραβάσεις του νόμου περί όπλων καθώς το 2007 αυτές ήταν περισσότερες από κάθε άλλη χρονιά.

Τι προκαλεί όμως την τέλεση εγκληματικής πράξης και πώς αυτή μπορεί να προληφθεί; Η κάθειρξη ενός εγκληματία οδηγεί στο σωφρονισμό ή στον κολασμό του;

Αυτά είναι ερωτήματα που μας απασχολούν σε μεγάλο βαθμό το τελευταίο καιρό λόγω της εξέγερσης των κρατουμένων στις φυλακές ολόκληρης της χώρας αλλά και της προαναφερθείσας ανόδου της εγκληματικότητας.

Έχει παρατηρηθεί ότι το έγκλημα ανθίζει σε κοινωνίες όπου υπάρχουν μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες καθώς και σε κοινωνίες όπου η φτώχεια εισέρχεται βίαια στους κόλπους της άλλοτε εύπορης κοινωνίας δημιουργώντας στερήσεις σε αγαθά, βασικά και μη, στα οποία η πρόσβαση κάποτε ήταν λιγότερο δύσκολη. Εύκολα συνηθίζει κάποιος σε μια πληθώρα αγαθών, δύσκολα όμως συνηθίζει στη ξαφνική στέρησή τους.

Ο ελληνικός λαός διακρίνεται για τη σπατάλη του, μάλιστα πρόσφατα στοιχεία δείχνουν την Ελλάδα ως το πιο σπάταλο λαό του κόσμου που ακόμα και αν δεν έχει περίσσευμα χρημάτων δίχως δεύτερη σκέψη δε διστάζει να ξοδέψει αφειδώς το μισθό του σε είδη πολυτελείας ή στη διασκέδαση. Σήμερα όμως που η οικονομική κρίση έχει αγγίξει όλο το πληθυσμό οι στερήσεις είναι αναπόφευκτες. Οι συνθήκες αυτές έχουν προξενήσει την δημιουργία ανισοτήτων στην κοινωνία καλλιεργώντας το έδαφος για την άνθιση του εγκλήματος αφού όπου υπάρχει ξαφνική φτώχεια και ανεργία, υπάρχει και φθόνος για τα αγαθά κάποιου άλλου και ακολουθεί η κλοπή, η ληστεία κ.ο.κ.

Ωστόσο δεν είναι μόνον οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες αυτές οι οποίες οδηγούν στην εγκληματικότητα. Ειδικά όταν γίνεται λόγος για βίαια εγκλήματα και φόνους οι λόγοι είναι βαθύτεροι και αφορούν την καθημερινότητά μας και δη τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά στην εποχή μας. Η παιδική εγκληματικότητα αυξάνεται κι αυτή και άποψη μου είναι πως αυτό είναι πιο ανησυχητικό από οτιδήποτε άλλο. Σύμφωνα με πανελλαδική έρευνα της VPRC, τα κρούσματα βίαιης συμπεριφοράς μεταξύ μαθητών Λυκείου αγγίζει το 90%. Έρευνα που διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο του Pittsburg απέδειξε για ακόμη μια φορά πως τα βίαια βιντεοπαιχνίδια προκαλούν βίαιες και αντικοινωνικές συμπεριφορές σε αυτούς που παίζουν με αυτά. Οι βίαιες σκηνές στη τηλεόραση επίσης έχουν ανάλογα αποτελέσματα καθώς όταν η έκθεση σε τέτοιου είδους ερεθίσματα γίνεται από μικρή ηλικία, που συνήθως είναι ο κανόνας, το άτομο δεν αντιδρά με αποστροφή προς το έγκλημα, καθώς έχει συνηθίσει να έρχεται σε καθημερινή επαφή με αυτό και δεν ευαισθητοποιείται πλέον όταν το αντικρίζει. Το παιδί μπορεί να γίνει αναίσθητο στη φύση της βίας και να σχηματίσει λανθασμένα πρότυπα τέτοια που ενδέχεται να το οδηγήσουν στην μίμηση. Παραδείγματα τέτοια υπάρχουν πολλά και η απορία που δημιουργείται είναι εύλογη: Ποιός και γιατί συναινεί στην αναπαραγωγή της βίας;

Μέχρι να λυθεί ωστόσο αυτό το ερώτημα ο πιο εύκολος τρόπος για να αποτρέψουμε τέτοια φαινόμενα, κυρίως παιδικής εγκληματικότητας , είναι η εξέταση των παιχνιδιών και των προγραμμάτων με τα οποία έρχονται σε επαφή οι νέοι αλλά και η ουσιαστική ενασχόληση με αυτούς αφού τίποτα δε μπορεί να αντικαταστήσει το χρόνο που μπορεί να περάσει ένας γονιός με το παίδί του.

Η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας λοιπόν είναι ένα πολυδιάστατο θέμα που ξεκινά από τη παιδική ηλικία και επεκτείνεται στην ενήλικη ζωή και όταν πια έχει τελεστεί το έγκλημα φτάνει μέχρι το σωφρονισμό του θήτη. Σωφρονισμός που με τις σημερινές συνθήκες δεν επιτυγχάνεται ούτε στο ελάχιστο. Υπάρχει ανάγκη λοιπόν ουσιαστικής μέριμνας από τη πλευρά της Πολιτείας, τέτοιας που να αποτρέπει τα εγκλήματα από τα νεανικά χρόνια και που να μην επιτρέπει την επανάληψή τους σε περίπτωση που αυτά τελεστούν. Μόνον τότε θα μπορούμε να πούμε ότι έγινε κάτι στη κατεύθυνση της πρόληψης και της αντιμετώπισης της εγκληματικότητας.


Ελένη - Βανέσσα Θεοδώρου

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ


Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερος λόγος γίνεται για τις παραβιάσεις προσωπικών δεδομένων και την κατάχρηση της ελευθερίας του λόγου η οποία λέγεται ότι γίνεται από κάποιους δημοσιογράφους. Τα επιχειρήματα της μιας και τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς δημιουργούν την εντύπωση ότι πρόκειται για δύο έννοιες ανταγωνιστικές, δύο έννοιες που δε μπορούν να συνυπάρξουν. Αξίζει να διερευνήσουμε ωστόσο την ορθότητα αυτού του συλλογισμού και να διαπιστώσουμε εν συνεχεία εάν τελικά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του λόγου τελειώνει η προστασία των προσωπικών δεδομένων.

 

Αναρωτηθήκαμε ποτέ αλήθεια τι εντάσσεται τελικά στην ελευθερία του λόγου; Εντάσσεται για παράδειγμα στο χώρο της ελευθερίας του λόγου η εξύβριση και συκοφάντηση προσώπων μέσω των blog ή και των άλλων μέσων ή η έκθεση ιδιωτικών στιγμών προσώπων που ουδέποτε έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για την δημοσιοποίηση αυτή; Σε αυτά ας προσθέσουμε και τις συνομιλίες η ηχογράφηση των οποίων δεν έχει γίνει με την σύμφωνη γνώμη και των δύο συνομιλητών και ας αναρωτηθούμε ξανά, Μπορεί αυτές να χρησιμοποιηθούν με άλλοθι το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης;

 

Η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί υπέρτατο αγαθό και ως προς αυτό η ιστορία, αλλά φυσικά και το Δίκαιο είναι αρκετά σαφή. Είναι ένα αγαθό για το οποίο έχει χυθεί αίμα και για αυτό, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να το σφετερίζεται και να αλλοιώνει την έννοιά του με ενέργειες που έρχονται σε ευθεία σύγκρουση τόσο με το επικρατές σύστημα αξιών όσο και με τον ίδιο το Νόμο. Ο καθένας έχει το δικαίωμα στην έκφραση της άποψής του και αντίστοιχα ο καθένας έχει το δικαίωμα να την ενστερνιστεί ή να διαφωνήσει με αυτήν, πόσο μάλλον όταν τον αφορά, άλλωστε αυτό αποτελεί και τη πεμπτουσία της Δημοκρατίας: Η εκφρασμένη διαφωνία, η σύγκρουση απόψεων, ο διάλογος. Ουδείς όμως μπορεί να αναγνωρίσει το δικαίωμα σε κάποιον να εξαπολύει λιβέλους εναντίον οιουδήποτε και να προσβάλει τη προσωπικότητά του. Εξ’ άλλου, αυτό, όπως και η διάδοση ψευδών ειδήσεων, αποτελεί ποινικό αδίκημα και η Πολιτεία δε μπορεί να προστατεύσει τέτοιους ανθρώπους που χρησιμοποιούν την «ελευθερία του λόγου και της έκφρασης» ως άλλοθι για συμφέροντα δικά τους. Συμφέροντα που ικανοποιούνται από τον εξευτελισμό και την προσβολή ενός ατόμου. Άλλωστε δε μιλάμε καν για ελευθερία της έκφρασης, αν το εξετάσουμε με προσοχή, καθώς πρόκειται για δημοσιοποίηση διαλόγων, φωτογραφιών και οπτικοακουστικού υλικού από όπου ο λόγος του ατόμου που είχε τη πρωτοβουλία για την ενέργεια αυτή, απουσιάζει. Επομένως δεν εκφράζεται καν.

 

Ιστορικά, η ελευθερία της έκφρασης δεν είχε ουδεμία σχέση με αυτό που παρατηρείται σήμερα στη κοινωνία. Το δικαίωμα που διεκδικούσαν οι εκάστοτε επαναστάτες ήταν η ελευθερία να  εκφράζουν, χωρίς κίνδυνο δίωξης, τις απόψεις και τις πεποιθήσεις τους, κάτι το οποίο φυσικά και πέτυχαν. Τί άλλαξε όμως από τότε μέχρι σήμερα και παρατηρούμε έξαρση ποινικά κολάσιμων φαινομένων που κινδυνεύουν να προσδώσουν άλλη έννοια στην ελευθερία της έκφρασης;

 

Το κυνήγι του χρήματος το οποίο αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των καιρών που διανύουμε και που στη περίπτωση των μέσων λαμβάνει τη μορφή του κυνηγιού της ακροαματικότητας, είναι αυτό  το οποίο έχει οδηγήσει στην «δημιουργία» σκανδάλων και που καλλιεργεί στο κοινό διαθέσεις κουτσομπολιού και «κανιβαλισμού» δημοσίων προσώπων. Είναι γνωστό ότι όσο μεγαλύτερη θεαματικότητα σημειώσει μια εκπομπή τόσο περισσότερα χρήματα θα λάβει το κανάλι και κατ’ επέκταση ο υπεύθυνος της εκπομπής από τις διαφημιστικές εταιρείες οι οποίες λίγο ενδιαφέρονται για τη ποιότητα της εκπομπής. Το κοινό από την άλλη επειδή έχει γαλουχηθεί μες στη σκανδαλολογία και το κουτσομπολιό, έλκεται από τέτοιες εκπομπές και τις ανταμείβει με τη προσοχή του.

 

 Δημιουργείται λοιπόν ένας φαύλος κύκλος ο οποίος τείνει να σπάσει ή έστω να γίνει λιγότερο φαύλος  με τη νέα νομοθεσία που προβλέπει την απόλυτη απαγόρευση χρήσης μαγνητοφωνημένου υλικού και την απαγόρευση της βιντεοσκόπησης κάποιου ατόμου δίχως την άδειά του. Σε κάθε περίπτωση θέλει προσοχή για να μην φτάσουμε στο άλλο άκρο, αυτό της υπερβολής, και ύστερα το κοινό, αντί να προστατευθεί, να βλαφτεί.

 

 

Ελένη - Βανέσσα Θεοδώρου

ΑΜ:41040111